کشوری که دختران و پسران حق عاشق شدن ندارند و رهبری که عاشق یانگو

کشوری که دختران و پسران حق عاشق شدن ندارند و رهبری که عاشق یانگوم است!!

یعنی دختر و پسری که عاشق هم شده‌اند باید گزارش کاملی از نحوه عاشق شدنشان، دلیل دل بستن، میزان علاقه و احساسی که نسبت به هم دارند و خیلی چیزهای ...

از محدودیت‌های اجتماعی و سیاسی کم نظیر کشور کره شمالی در حوزه های مختلف تا کنون بسیار شنیده شده است. حتی بازیکنان تیم ملی فوتبال که در رقابت های جام جهانی 2006 و 2010 با این تیم شرق آسیا هم گروه بودند، داستان های عجیبی از آنچه در پیونگ یانگ دیده‌اند نقل می‌کردند.
چند دهه قبل مائو، رهبر چین، دنیا را چنین تقسیم کرد: جهان اول و جهان سوم. این سنجه‌ای شد برای دیگر آدم‌های سیاسی دنیا. اما امروز بسیاری جهان را به شیوه‌ای دیگر تقسیم می‌کنند: «جایی که غذا زیاد است و اشتها کم و جایی که غذا کم است و اشتها زیاد.» اگر به چنین رده‌بندی‌ای قائل باشیم آنگاه باید کره‌شمالی را در ردیف کشورهایی قرار دهیم که در گروه دوم قرار دارند: جایی که غذا کم است و اشتها زیاد.

قوانین عجیب
ورود خارجی‌ها به کره‌شمالی ممنوع است مگر به صورت گروهی و با نظارت ماموران این کشور. در کره‌شمالی نباید دنبال مثلا چنین مصرعی بگردید: «گویند که لحظه‌ای است روییدن عشق...» چون چنین چیزی اصلا وجود خارجی ندارد. در کره‌شمالی کسی حق انتخاب همسر و ازدواج ندارد، مگر با موافقت وزارت اطلاعات و امنیت آن کشور. یعنی دختر و پسری که عاشق هم شده‌اند باید گزارش کاملی از نحوه عاشق شدنشان، دلیل دل بستن، میزان علاقه و احساسی که نسبت به هم دارند و خیلی چیزهای دیگر را در چند صفحه بنویسند و تحویل مقامات امنیتی بدهند تا نوبت مصاحبه‌شان شود.
قبل از مصاحبه، سیستم‌های امنیتی و نظامی‌کره‌شمالی دختر و پسر را بررسی می‌کنند و در نهایت اگر مورد مشکوکی دیده نشود، برای ازدواج آن دختر و پسر جوان مجوز صادر می‌کنند. تازه کار به این هم ختم نمی‌شود. بعد از ازدواج باید تعهد بدهند که اگر یکی از زوجین احساس کرد دیگری افکاری غربی دارد یا دلش با کیم جونگ ایل نیست، بدون هیچ رودربایستی او را تحویل مقام‌های امنیتی بدهد. در این کشور مردم اجازه ندارند از روستا یا شهر محل اقامت خارج شوند مگر با اجازه مقام‌های امنیتی و این یعنی زندگی در بزرگ‌ترین پادگان جهان؛ کره‌شمالی.
روزنامه گاردین در مطلبی با عنوان «ترفندهای دموکراتیک» به تلاش مردم و نیروهای اصلاح‌طلب این کشور برای برقراری دموکراسی اشاره کرده و در این رهگذر دو قانون عجیب دیگر را هم به مخاطب عرضه کرده‌است. نخست آنکه دولت کره‌شمالی معمولا کمک‌های غذایی خارجی را نمی‌پذیرد چون معتقد است این غذاها ممکن است روی افکار مردم اثرات نامطلوب بگذارند و باعث تهاجم فرهنگی علیه نظام کمونیستی شوند.
دومی‌که از اولی عجیب‌تر است به نوعی برشی است مقطعی از فضای مطبوعاتی این کشور: «انتشار هر نوع خبر ناخوشایند سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و... که مربوط به کره‌شمالی باشد، ممنوع است. هر گونه انتقاد از نظام کمونیستی و مقامات آن نیز جرم تلقی می‌شود. 12 روزنامه در این کشور منتشر می‌شوند اما خبرنگار ندارند! این روزنامه‌ها موظفند هر روز خبرهایی را که از وزارت اطلاعات و امنیت دریافت می‌کنند، عینا منتشر کنند. فقط برخی از مقالات آنها با هم فرق می‌کند».