باران

باران که بزندتازه آسمان می‌شود

عین این دل من،

بی‌ستاره و مه‌آلود،

آنوقت این دل بی‌همراه

  

می‌خواهد که بخواند

نمناک، چون نوای باران؛

می‌خواهد که آواز در آواز باران بیفکند،

چندان که آسمان هم نداند؛

این نوا از کدامین برآمده!

به‌گاه رعد اما،

سکوت می‌کند این دل،

که شهرآشوب نمی‌داند!!!